หูอื้อ (Tinnitus) คือเสียงที่เกิดขึ้นโดยปราศจากแหล่งกาเนิดเสียงจากภายนอกแต่เราได้ยินเสียง มีอัตราความชุกของหูอื้ออยู่ที่ประมาณ 15% ทุกคนอาจประสบปัญหาหูอื้อตลอดชีวิต สาเหตุของหูอื้อแบ่งออกเป็น 2 ประเภท คือ

1. เสียงดังในหูชนิดที่บุคคลภายนอกสามารถได้ยิน: สาเหตุมักเป็นโรคเกี่ยวกับระบบกล้ามเนื้อกระดูกและหลอดเลือด

2. เสียงดังในหูชนิดที่ได้ยินเฉพาะตัวผู้ป่วย: สาเหตุคือโรคหูช้ันนอกหูช้ันกลางและช้ันใน เส้นทางการนำกระแสประสาทหูและโรคเยื่อหุ้มสมอง

แพทย์โสตศอนาสิกจะทำการตรวจหู จมูก ศีรษะและคออย่างครบถ้วนร่วมกับการตรวจการได้ยินการตรวจคลื่นสมองการตรวจด้วยภาพอัลตราซาวนด์หลอดเลือดในกะโหลกศีรษะและนอกกะโหลกศีรษะ และการตรวจเลือดเพื่อวินิจฉัยแยกโรคหลังจากการตรวจพบว่าผู้ป่าวหูอื้อมักสูญเสียการได้ยินคิดเป็นประมาณ 90% หูอื้อประเภทนี้มีความเกี่ยวข้องกับโรคทางระบบบางส่วนน เช่น ความดันโลหิตสูงเบาหวาน โรคต่อมไทรอยด์ ภาวะไขมันในเลือดสูง เป็นต้น ตราบใดที่โรคได้รับการควบคุมอย่างเหมาะสม หูอื้อก็จะดีขึ้น เช่นกัน 

อีกส่วนหนึ่งคือภาวะหูอื้อทางระบบประสาทที่เกิดจากหูช้ันในหรือโรคปลายประสาทหูเสื่อม สาเหตุของโรคระบบประสาท ได้แก่ การบาดเจ็บที่ศีรษะ ยา สารเคมี การได้ยินเสียง หูหนวกกะทันหัน โรคเมเนียร์ และการแก่ชรา

อย่างไรก็ตามผู้ป่วยบางรายมีการได้ยินปกติและไม่มีปัญหาด้านโครงสร้าง ภาวะหูอื้อดังกล่าวยังสามารถเกิดจากปัจจัยต่างๆ เช่น การนอนไม่หลับ ความเครียด การทางานและการพักผ่อนที่ผิดปกติโรคหวัด เป็นต้น ซึ่งเป็นผลมาจากโครงสร้างตาข่ายของสมองและระบบลิมบิกอยู่ในภาวะตึงเครียด ผู้ที่เป็นโรคหูอื้อต้องไปพบแพทย์หากเป็นติดต่อกันเกินห้านาที ในแต่ละคร้ังเกิดขึ้นมากกว่าสัปดาห์ละคร้ัง หรือได้ยินเสียงในสภาพแวดล้อมที่มีเสียงดัง เป็นสัญญาณเตือนว่ามีสิ่งผิดปกติในร่างกายเราจึงต้องขอคำแนะนาจากแพทย์และขอให้แพทย์ช่วยหาสาเหตุ